Xocalı soyqırımından 31 il ötür və bu illər ərzində ermənilərin azərbaycanlılara qarşı etnik təmizləmə siyasəti bütün aspektlərdə araşdırılıb, səbəbləri və hədəfləri aydınlaşdırılıb, dünyanın müxtəlif ölkələri və bir sıra beynəlxalq strukturlar bu soyqırımına hüquqi qiymət verib. Lakin Xocalı soyqırımını dünyada baş vermiş digər soyqırımlardan fərqləndirən erməni vəhşiliyinin səbəbləri hələ də açıq olaraq qalmaqdadır.

Nasistlər yəhudilərə qarşı soyqırımları konslagerlərdə həyata keçirir, qaz otaqlarında öldürərək ocaqda yandırmaq kimi qətl üsullarından istifadə edir, əksər hallarda isə boyunlarının ardından güllə ilə vuraraq qətlə yetirirdi...

Serblər Srebrenitsada bosniyalı müsəlmanları silah və ağır texnika ilə məhv etdi.

II Dünya müharibəsindən sonra Mərkəzi və Şərqi Avropadakı almanlar SSRİ rəhbərliyi tərəfindən sürgün edildi və nəticədə 2 milyona yaxın insan sağ çıxmadı. Sürgünlə, soyqırımı siyasəti ilə SSRİ dövründə azərbaycanlılar da qırğına məruz qaldı.

Və dünya tarixində qeydə alınmış soyqırımların, qətliamların, dəhşətli faciələrin heç birində Xocalıda ermənilərin əl atdığı üsullardan istifadə olunmayıb.

Hamilə qadınların qarınları yarılaraq bətinlərindəki körpələr çıxarıb, nizələrə taxırdılar, qoca qadınların belinə qaynar samovar bağlayaraq qaçmağa məcbur edirdilər, uşaqların başını kəsərək “top” kimi istifadə edirdilər, qadınları, qızları ərlərinin, atalarının, qardaşlarının gözləri önündə zorlayır, döşlərini kəsir, gözlərini çıxarırdılar, kişilərin başlarının dərisini soyur, cinsiyyət orqanlarını kəsirdilər və daha neçə-neçə saydıqca bitməyən dəhşətli əməllər...

Ermənilərin Xocalıda törətdiyi soyqırımında hannibalizmin elementləri açıq şəkildə görünür və bu, təsadüfi deyil. Bütün soyqırımlar etnik təmizləmə siyasətindən qaynaqlanır, o cümlədən Xocalı soyqırımı. Lakin ermənilər Xocalıda həm də tarixi yaddaşlarından qaynaqlanan hannibalizmdən istifadə etmişdilər.

Araşdırmalar təsdiqləyir ki, ermənilərin Xocalıda hannibalizmə əl atması onların tarixi ənənələrindən qaynaqlanır və bu, Xocalı soyqırımını digər soyqırımı və qətliamlardan fərqləndirən əsas xüsusiyyətlərdəndir.

Erməni hannibalizmi

“Ermənilər təqribən 326-408 qram ağırlığında adam ətini 100 dеkana satırdılar. Hətta adam ətini konservləşdirilmiş halda da satırdılar”. (Армянские источники о монг). Ermənilərin insan ətini yeməsi ilə bağlı öz mənbələrində müxtəlif məlumatlar yer alıb.

Məşhur sovet bioloqu Lev Zilberin 1930-cu illərdə Qarabağda taunla mübarizə aparmasına dair xatirələri isə erməni hannibalizminin gerçəkliyini sübut edir.

Azərbaycanın Xalq Səhiyyə Komissarlığı təcili şəkildə Lev Zilberi çağırır. Artıq gecə saat 04:00-da professor lazımi avadanlıq və əməkdaşları ilə birlikdə qatarla Qarabağa yola düşmüşdü. Məqsəd taunun qarşısını almaq idi. Daxili İşlər Xalq Komissarlığının Qarabağdakı yerli nümayəndələri bildirirdilər ki, xarici ölkənin bölgəyə atılmış diversantları qəbirləri açır, cəsədlərin ürəyini, qaraciyərini kəsərək, infeksiyanı yayırlar. Lakin Zilber bu versiyanı cəfəngiyat adlandırdı.

“Bir neçə gün ərzində laboratoriyada taun virusunu hazırlamaq və minlərlə insanı öldürmək olar. Nə üçün diversantlar cəsədlərin orqanlarını kəsirlər? Axı onların özü də buna yoluxa bilərlər”, - deyə o bildirir.

Zilberi erməni qəbiristanlığa aparırlar. O, məşəllərin işığında 10-a qədər təzə qəbiri açır. Alim dəhşətə gəlmişdi. Həqiqətən də bir neçə cəsədin başı yox idi, bəzilərinin dalağı, qaraciyəri, yaxud ürəyi çıxarılmışdı.

“Açdığımız üçüncü qəbir qadına məxsus idi. Paltarlarını çıxaranda gördük ki, qadının bədənini yarıb ürəyini, ciyərini çıxarmışdılar”, - Zilber yazır.

Zilber ümumi karantin elan edir, lakin o, diversant xəbərinə inanmır. Köhnə tibb jurnallarından tapır ki, bölgədə vaxtilə taun olub və indi həmin xəstəlik yenidən oyanıb. Bir az rus dilində danışmağı bacaran yerli müəllim Zilberə sirri açır. Bildirir ki, Qarabağda yaşayan erməni əhalisi arasında bir inanc mövcuddur: “Əgər ailədə ard-arda ölümlər baş verirsə, ilk ölənin canlı olmasına inanırlar. Əgər ölü qəbirdə canlıdırsa, deməli digər doğmaları da “aparmağa gələcək”. Ölünün canlı olub-olmadığını bilmək üçün qəribə üsuldan istifadə olunur. Atı qəbirin üstünə aparır və ona yulaf verirlər. Əgər at qəbrin üstündə yulafı yeməsə, deməli, həmin ölü canlıdır və qəbiri qazıb, həmin ölünün başını kəsmək, yaxud ürəyini və digər orqanlarını çıxarmaq lazımdır. Çıxarılan orqanlar doğranaraq ailənin digər üzvlərinə verilir, onlar yeyir və beləliklə ölümdən xilas olurlar”.

Məhz bu sirdən sonra Zilber müəyyən edir ki, vaxtilə bölgədə tüğyan eləmiş infeksiya məhz bu yolla yayılıb. O, infeksiyanın yayılmasının qarşısını almağı bacarır. Hadrutda baş verən bu hadisə erməni hannibalizminin XX əsrdə qeydə alınan əsas nümunəsidir. 1977-ci ildə “Lenfilm” kinostudiyası Hadrut taunu mövzusunda çəkdiyi filmdə də erməni hannibalizmindən bəhs olunur.

Ermənilərin hannibalizmə yoluxmasının tarixi haqqında da müəyyən versiyalar var. Əsas versiyaya görə, onlar vaxtilə Hindistanda mövcud olan və hələ bu gün də insan əti ilə qidalanan tayfaların arasında yaşayıblar. Sonradan qərbə köç edərkən, hannibalizm ənənələrini Qarabağa qədər də gətiriblər.

Umberto Eko məşhur “Qızılgülün adı” əsərində də erməni hannibalizminə toxunur, qeyd edir ki, orta əsrlərdə erməni kilsəsində hannibalizm yeres (yanlış etiqad) səviyyəsində olub.

Bu faktlar ermənilərin Xocalı soyqırımında azərbaycanlıların orqanlarını niyə çıxardığı, hamilə qadınların qarınlarını niyə yardığı, uşaqlara mazaxistcəsinə əzab verdiyi və bundan zövq aldığının səbəblərini təsdiqləyir. Xocalıda baş verənlər qorxu filmlərində gördüyümüz hannibalların gerçək həyatda törətdiyi qətliam idi.

Şəffaflıq.az